Nakon devedesetih godina prošlog vijeka u Beogradu se pojavilo nekoliko reditelja koji su bili nova lica na filmskoj sceni. Iako vrlo talentovani, bili su u nezavidnoj situcaciji s obzirom na to da je period devedesetih bio veoma raskošan kada su u pitanju kvalitetna filmska ostvarenja snimljena u Srbiji i da je ljestvica kvaliteta bila postavljena visoko. Jedan od reditelja koji se tiho i polako nametnuo svojim kvalitetom jeste i Srdan Golubović.
Piše: Vedran Grahovac
Već svojim prvim filmom iz 2001. godine „Apsolutnih sto“, nagovijestio je svoje kvalitete i stil koji će ga kasnije obilježiti. Iako je snimio samo četiri filma, stekao je status jednog od najkvalitetnijih reditelja u regionu. Njegovi filmovi nagrađivani su na filmskom festivalu u Berlinu. Takođe, gotovo pa uvijek, sarađivao je sa najvećim glumačkim imenima Srbije i regiona.
Kroz žanrove socijalne drame, Srdan Golubović, bavio se uglavnom istim temama. Egzistencijalna pitanja zajedno sa moralnim dilemama njegovih junaka česte su i prepoznatljive karakteristike njegovih filmova. Nerijetko u fokusu njegovih interesovanja jeste obični i „mali“ čovjek koga je društvo zajedno, sticajem raznih životnih okolnosti, dovelo u teške situacije. One situacije koje su nalik provalijama u koje je pad uglavnom neminovan. Uprkos tome njegovi junaci ne pristaju na to da budu žrtve i počinju da se bore. Njihova borba jeste borba sa društvom, okolinom, ali prije svega sa samim sobom. U tom smislu, likove Srdanovih filmova možemo da posmatramo i kao odliku današnjeg, surovog i kapitalističkog društva. Onog društva koje ne prašta i nema milosti ni za koga, a naročito ne za siromašne. Sa druge strane, filmovi koje snima imaju dozu univerzalnosti i njihova radnja može da se odigrava bilo gdje.
Stavljajući fokus na pojedinca, Srdanovi filmovi se bave ljudskim sudbinama kroz najintimnije priče. Te priče bole i najčešće kod gledalaca izazivaju empatiju. Baveći se ljudima i pojedinačnim sudbinama ovaj reditelj, zapravo, oslikava stanje i duh epohe u kojoj živimo. Odnosno, oslikava portret našeg društva, onoga što ono jeste kao i njegov odnos prema raznim pojavama i pojedincima. U tom smislu filmovi ovog reditelja su univerzalni, ali su i svjedočanstvo vremena u kojem živimo.
Najvjerniju sliku tog vremena, možda i najviše, uspio je da prenese kroz svoj najbolji film „Klopka“. U ovom ostvarenju glavnom junaku je dijete bolesno, dok on nema potrebne pare za njegovo liječenje. Sa druge strane, postoje ljudi koji tu sumu novca potrebnu za ozdravljenje kao od šale daju za običan ram za umjetničku sliku, ne razmišljajući o tome da taj novac može spasiti život nevinog djeteta. Za ovaj film možemo reći da je preživio sud vremena i publike i postao kultni, iako ne spada u one filmove koji su prijemčivi širem auditorijumu. Jednu od svojih najboljih uloga u karijeri Nebojša Glogovac ostvario je baš u ovom filmu.
Takođe, treba spomenuti njegov film „Krugovi“ inspirisan slučajem mladog Srđana Aleksića iz Trebinja, koji je umro od posljedica povreda koje su mu nanijeli pripadnici vojske Republike Srpske, a samo zato što je branio svog druga muslimana. Baveći se ovom temom, odnosno konkretnim stvarnim likom, Srdan jasno stavlja do znanja koje ga teme i univerzalna načela interesuju. To su prvenstveno načelo ljudskosti, poštenja i hrabrosti. Zapravo, sva ona načela koja nisu opterećena raznim ideologijama i propagandama. Veliki uspijeh napravio je i sa svojim posljednjim filmom „Otac“, koji je takođe inspirisan istinitim događajem, a koji je potresao javnost u Srbiji. Taj film je posveta jednom ocu koji je pješačio 500 kilometara kako bi mu vratili djecu. Zapravo, to je posveta svim očevima i majkama kao i svim onim obespravljenim ljudima od strane sistema. Goran Bogdan, za ulugu u ovom filmu nominovan je za najboljeg evropskog glumca.
Iako ne snima često i nema puno filmova. Srdan Golubović je uspio steći povjerenje publike i stručne javnosti u Srbiji i regionu. Takođe, vrlo je cijenjen i priznat u Evropi. Njegovi filmovi sinonim su za kvalitet, društvenu angažovanost i podstiču na razmišljanje. Srdan Golubović je zapravo dokaz da veliki reditelji i filmovi postoje i kod nas. Reditelj koji je pokazao da se može ostati svoj i pritom doći do velikog dijela šireg audotorijuma.