„Znaš jednu od rijetkih dobrih stvari kod starenja? Postaneš pragmatičan. Više ne tražiš smisao. Samo tražiš riječi ili san ili razlog da buljiš u otvoren ormar. Nisi zabrinut za budućnost, želiš samo da sadašnjost traje.“ (citat iz filma)
Piše: Vedran Grahovac
Muzika kao profesija je tema mnogih filmova. Najčešće, reditelji kroz biografske ili pak izmišljene priče prikazuju put do onoga što zovemo vrh. Taj put nije lak i nerijetko, gotovo pa uvijek ima svoju drugu, ponekad i mračnu stranu, koju publika ne vidi uvijek. Film „Coda“ iz 2020. godine bavi se jednim životom i karijerom na zalasku, bez fokusa na sam put do vrlo priznate pozicije i svega onoga što je jedan muzičar prošao do nje.
Radnja filma prati pijanistu Henrya, o kome bar prvi dio filma ne znamo baš mnogo. Ono što znamo jeste da se na nagovor menadžera vraća koncertima. Problem nastaje onoga trenutka kada Henry shvata da mu nastupi postaju ne samo napor nego i strah. Na trenutke, u sred koncerta zaboravlja određene dionice i to ga počinje opsjedati i frustrirati. Na jednoj od pres konferencija upoznaje novinarku Helen, koja silno želi sa njim da uradi intervju. Upravo ona i njeno prisustvo olakšavaju Henryeve nastupe dok se njih dvoje zbližavaju i grade jedan vrlo specifičan odnos.
Izbjegavajući klasičnu biografsku priču u smislu prikazivanja cjelokupnog života, reditelj Claude Lalonde nam prikazuje samo jedan njegov segment odnosno jednu njegovu epizodu. Iako je u pitanju treća dob, Henry se ipak ne predaje trudeći se da bude radan i produktivan. Ali, što zbog godina i same karijere (reditelj nam ne daje jasne razloge, bar ne na početku) ta produktivnost je krnja i nepotpuna. Henrya stižu strahovi i strepnje sa kojima se nije susretao ranije a koji se odnose na nastupe i sviranje.
Gledajući upoznavanje i zbližavanje našeg junaka sa novinarkom Helen, mi zapravo upoznajemo Henrya i mnoge stvari iz njegove prošlosti. Upravo one odigrale su ključnu ulogu, odredile njegov dalji put i ostavile trajne ožiljke. Njegov život u nekim je segmentima sličan životu novinarke Helen i upravo taj aspekt reditelj koristi kao osnovu za poveznicu i prijateljstvo ova dva lika. Odnos između njih ključan je za radnju i čini veći dio ovog filma.
Henryeva lična priča zapravo je posveta muzici kao identitetu i smislu života koja je više od profesije i običnog posla. Zapravo ovo je priča o muzici kao dijelu našeg bića koji nas prati cijeli život i koji nam je najbolji „prijatelj“. Pored te pozitivne strane muzika ima i svoje naličje koje opterećujuće i zna biti vrlo stresno. Tom stranom muzike kao profesije bavi se i reditelj kroz Henryeve blokade, strah od nastupa, kao i publike. Između ostalog, to naličje muzike dolazi i kao posljedica životne dobi glavnog junaka odnosno njegove starosti.
U vezi s tim „ Codu“ možemo posmatrati i kao posvetu životu, njegovoj prolaznosti i jednoj muzičkoj karijeri. U tom životu, kako to i priliči, sa godinama sazrijevamo, mijenjamo naše stavove i poglede na svijet. Zapravo mijenjamo se mi i naše viđenje svijeta, dok on defakto ostaje isti. O toj promjeni i putu govori i ovaj film kroz lik Henrya i jednu epizodu njegovog života.
Pored muzike najčešće svirane na klaviru, koja se čuje veći dio filma treba pohvaliti glumački kasting na čelu sa Patrickom Stewartom u ulozi starog, zrelog i na trenutke preplašenog Henrya. Uz njega tu su i dve vrlo značajne uloge u kojima su se našli Katie Holmes kao novinarka fascinirana Henryem i Giancarlo Esposito u vrlo dobroj ulozi Henryevog menadžera, koji je tu za njega 24 sata i koji uvijek riješi nerješiv problem. Na kraju možemo reći da je „Coda“ jednostavan i nepretenciozan film koji vas možda neće oboriti sa nogu, ali koji svakako ima prolaznu ocjenu. Film koji govori o naizgled malim stvarima i sitnicama a koje zapravo čine život i ono što jesmo.
Godina: 2020
Država: Kanada
Režija: Claude Lalonde
Scenario: Louis Godbout
Uloge: Patrick Stewart, Katie Holmes, Giancarlo Esposito
Žanr: Drama
Trajanje: 96 minuta