Prema jednom mišljenju, koje je prisutno već godinama u svijetu filma, teško je snimiti nešto drugačije i originalno, a što već nismo imali prilike gledati. Ovo shvatanje odnosi se na stil, poetiku i uopšte tezu da je teško u stvaralaštvu izmisliti nešto novo i originalno a dosad neviđeno. Donekle, ovo shvatanje je tačno, ali isto tako daje i prostora za širu raspravu i analizu. Naime, od kada se snimaju filmovi, uprkos svemu, u svakoj epohi postoje i postojaće reditelji koji su autentični i koji snimaju filmove prepoznatljivog stila. Mnogi od njih jesu stvarali pod uticajem svojih uzora reditelja, ali su ipak uspjeli da kreiraju autentične filmske svjetove i filmove za koje odmah možemo da uočimo da su baš njihovi.
Piše: Vedran Grahovac
Kventin Tarantino (Quentin Tarantino)
Iako nema formalno filmsko obrazovanje, upravo je on sinonim za autentičan i vrlo lako prepoznatljiv stil. Pažnju svjetske javnosti privukao je 1994. godine, kada je na Kanskom festivalu osvojio Zlatnu palmu za film „Petparačke priče“. Njegovi filmovi, što on i ne krije, često su reference i omaži na azijske filmove ili stari Holivud. Nasilje, krv i odlična muzika, samo su neki od prepoznatljivih segmenata njegovih filmova. Takođe, specifičan humor koji se provlači kroz britke dijaloge, elementi su bez kojih su njegovi filmovi nezamislivi. Sarađivao je sa najvećim glumcima današnjice, koji su umnogome doprinijeli kvalitetu njegovih ostvarenja. Smatraju ga za jednog od najvećih filmofila među rediteljima. Upravo ta njegova ljubav prema filmu, u vidu skoro pa dječje zaigranosti, daje njegovim filmovima posebnu notu. Ono što je sigurno, jeste to da je danas malo reditelja koji su toliko svoji kao Tarantino, kao i to da je malo reditelja koji toliko uživaju snimajući filmove. Reditelj koji nije snimio puno filmova, ali koji je postao „brend“ i čije ime se veže za zabavu, ali i kvalitet.
Ingmar Bergman (Ingmar Bergman)
Jedan od najvećih i najproduktivnijih reditelja svih vremena. Mnogi njegovi filmovi smatraju se svjetskim filmskim klasicima. Koliko je bio produktivan i talentovan govori činjenica da je u jednoj godini, 1957., snimio dva filma, „Sedmi pečat“ i „Divlje jagode“, koji se nalaze na mnogim svjetskim listima najvećih i najuticajnijih filmova ikada. Uglavnom u crno bijeloj boji, njegovi filmovi najčešće su se bavili temom vjere, Boga i porodičnih odnosa. Iako nije bio vjernik, upravo je Bergman snimio neke od najpoznatijih filmova koji se bave Bogom i najčešće njegovim odsustvom. Gotovo pa uvijek, tema njegovih filmova bio je čovjek sa svim svojim problemima. Onim problemima, koji su uglavnom moralne i filozofske prirode. Upravo te teme jesu one koji su „mučile“ i samog Bergmana i njegovim filmovima dale autobiografsku dimenziju. Ljudska lica, često su prisutna u kadrovima njegovih filmova, koji su mnogi smatrali tjeskobnim i teškim za gledanje.
Emir Kusturica
Emir Kusturica, svakako je jedan od najproslavljenijih i najnagrađivanijih reditelja sa ovih prostora ikada. Pripada malobrojnim rediteljima koji su dva puta osvajali nagradu Zlatna palma. Filmovima: „Podzemlje“, „Dom za vješanje“, „Otac na službenom putu“ i „Sjećaš li se Doli Bel“ ušao je u antologiju evropskog i svjetskog filma. Na vrhuncu slave odbio je da ode u Ameriku za stalno (uz izuzetak filma Arizona dream, na engleskom jeziku) i ipak je nastavio da snima u Evropi. Uprkos tome, uticao je na mnoge velike savremene reditelje. Nerijetko, sarađivao je sa scenaristom Abdulahom Sidranom koji je njegovim filmovima dao izrazito emotivnu i duhovitu notu, a koja se odnosila na život u Jugoslaviji. Njegov filmski uzor i otac, kako često navodi, je reditelj Federiko Felini (Federico Fellini). Iako njegovi filmovi imaju sličan „felinijevski“ stil, Kusturica je ipak, vješto i pametno kreirao jedan od najprepoznatljivijih filmskih stilova. Možda i najviše, taj stil dolazi do izražaja u filmu „Podzemlje“ koji je osvojio Zlatnu palmu u Kanu. Nadrealizam, urnebesan humor i pjesma, prepoznatljivi su elementi za njegove filmove. Nerijetko, njegova djela su spoj komedije i tragedije, koji vrlo uspješno funkcionišu kao cjelina.
Pedro Almodovar (Pedro Almodovar)
Uz reditelja Bunjuela(Luis Bunuel), Almodovar je sinonim za španski film. Na sceni je prisutan više od trideset godina i to više nego uspješno. Dobitnik je Oskara i mnogih drugih velikih nagrada. Ali, ono što je mnogo važnije od nagrada, jeste činjenica da njegovi filmovi traju već dugi niz godina i da su našli put do publike širom svijeta. Kao malo koji reditelj, Almodovar je uspio da postane mejnstrim, istovremeno zadržavajući visok umjetnički nivo, a što je izuzetno teško. Zapravo, njegov lik i djelo postali su dio svjetstke i opšte kulture. Njegovi filmovi, gotovo po pravilu su emotivne drame i melodrame koje krasi odlična muzika, fotografija i maestralna režija. Često se fokusirao na prošlost svojih junaka, pa nerijetko u njegovim ostvarenjima pratimo priču u priči. Mnogi njegovi filmovi se bave temom homoseksualnosti, koja je obilježila njegova djela. Vrlo često, njegovi su filmovi puni autobiografskih elemenata, a vrhunac je njegov posljednji film „Bol i slava“ u kome Antonio Banderas (Antonio Banderas) zapravo glumi samog reditelja. Upravo ovaj glumac i Penelopa Kruz (Penelope Cruz) jesu muze Almodovara i vrlo su se često pojavljivali u njegovim filmovima. Reditelj koji istinski živi film i koji prije svega živi za film.
Kim Ki Duk ( Kim Ki Duk)
Kao i Tarantino, i Kim Ki Duk nije imao formalno filmsko obrazovanje. Upravo to, po mišljenju mnogih, u velikoj mjeri je uticalo na njegov krajnje originalan i upečatljiv stil. Van okvira mnogih konvencija, snimao je uglavnom art filmove koji su bili spoj melanholije, romantike, ali i žestokog nasilja. Kao takvi, njegovi su filmovi često bili na meti kritika, a naročito u Južnoj Koreji, njegovoj matičnoj zemlji. S tim u vezi, treba reći da je veću slavu, koja je ovjenčana velikim nagradama (Zlatni lav i Srebrni medvjed), doživio u Evropi. Akcenat je stavljao na emociju i fotografiju. Likovi njegovih filmova često nisu progovarali ni riječi. Brutalni i šokantni, to su filmovi koji su uglavnom izazivali različite i podjeljene reakcije publike. U svijetu brzine protoka informacija, kada veliki broj publike ne razmišlja puno i ne želi spore i „dosadne“ filmove, Kim Ki Duk je godinama publici prezentovao nešto drugačije, do kraja ostajući vjeran sebi, svojim načelima i svojoj poetici. Nažalost, nedavno je preminuo i izazvao tugu filmofila širom svijeta. Reditelj koji je pokazao jednu sasvim drugačiju dimenziju filma.